Mensen zijn eigenlijk hele simpele wezens. Ze worden op de wereld gezet en gaan uiteindelijk ook weer de wereld verlaten. Tussen de twee fases op de wereld gezet worden en de wereld verlaten doen ze maar één ding. Zo plezierig mogelijk overleven. Ze jagen hun mooiste dromen achterna en leven voor de liefde. Eten drie tot zes keer per dag. Nemen huisdieren en kinderen. Gaan studeren om hun droombaan te kunnen uitvoeren en nog veel meer. Het zijn kortom, simpele wezens.
Toch bezitten deze wezens veel kracht. Ze kunnen namelijk vechten, vooral als het aankomt op leven. Zodra er een bedreiging vormt op hun leventje (hoe ze die moeten leiden, als ze hun dromen moeten opgeven of gewoon simpelweg moeten overleven) ontstaat er een enorme kracht. Deze kracht zorgt ervoor dat een mens keihard vecht voor zichzelf en zijn familie of vrienden. Deze kracht is zo enorm dat er niet gerust zal worden voordat de strijdt gestreden is en de bedreiging weg is.
Maar stel nou dat je moet vechten tegen jezelf, wat dan? Wat gebeurt er als je tegen je eigen gedachtes vecht. Wat gebeurt er als je continu in een innerlijke strijdt zit met jezelf? Dan heb ik het niet over mensen met schizofrenie of andere psychische ziektes, maar gewoon over het alledaagse. Iedereen heeft al eens tegen zijn eigen principes moeten vechten en dat is lastig. Lastiger dan vechten tegen een ander persoon. Vechten tegen een ander persoon is geen eeuwige strijdt. Vechten tegen jezelf kan dat wel zijn. Wat nou als je je hele leven moet vechten tegen jezelf en je eigen behoeftes, bijvoorbeeld mensen die proberen te stoppen met roken. Sommige mensen zal dit nooit lukken. Die hunkeren naar een sigaret, ook al verbieden ze het zichzelf. Ook al weten ze dat het nog zo slecht is en was hun goede voornemen om te stoppen. Ze vechten tegen de haast dwangmatige behoefte van een sigaret, maar uiteindelijk verliezen ze. Ze nemen de sigaret en voor ze het weten hebben ze al twee teugen genomen. Als ze zichzelf dan vanuit een helikoptervisie bekijken, schrikken ze. Ze schamen zich en maken de sigaret uit of roken hem op met de afspraak het nooit meer te doen. Dit met het gevolg dat het gehele ritueel de volgende dag weer opnieuw begint. Deze strijd geven ze snel op, omdat je in een negatieve spiraal belandt. En dat is ook menselijk. Niemand wilt namelijk leven in een strijd met zichzelf dat continu iedere dag aanwezig is. Klinkt logisch, toch?
Toch vraag ik me af wat er gebeurt met dezelfde innerlijke strijd als het om leven en dood gaat. Mensen die bijvoorbeeld verslaafd zijn aan eten en weten dat ze binnen nu en een jaar kunnen sterven aan een hartstilstand als ze zo door blijven gaan. Wat dan? Mensen hebben toch een krachtige overlevingsdrang? Toch zie ik veel mensen deze strijdt opgeven. Gewoon omdat ze het niet aan kunnen, omdat ze de geestelijke pijn en uitputting van de innerlijke strijd te heftig vinden en ook geen gevoel van opluchting beleven als ze een dag zich wel aan de goede voornemens hebben gehouden. Gewoon, omdat het ze simpelweg niet (altijd) lukt. Hoe hard ze ook knokken. Hoe graag ze het ook willen. Ze kijken op zichzelf neer en voelen zich machteloos. Ze zien bij wijze zichzelf door een groot gepanserd glas. Hoe hard ze ook schreeuwen, tegen het glas schoppen of slaan, het dringt maar niet door. Dit is zo uitputtend en demotiverend dat ze de kracht niet meer hebben om ertegen te vechten. Ik vraag me dan af hoe hun leven er voor de rest nog uitziet. Hoe ze hun eventuele korte leven op dat moment nog leiden. Hebben ze nog dromen? Willen ze nog iets bereiken? Of laten ze het maar op zich af komen? Het lijkt mij namelijk best eng als je je eigen innerlijke strijd verliest. Alsof alles dan in elkaar stort.
Zo simpel zijn mensen dus toch eigenlijk niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten